Een uitermate goed initiatief deze verzameling, muzikanten uit verschillende richtingen die zich inzetten voor de strijd tegen racisme, het is daarom jammer dat er van enige coherentie geen sprake is en er bovendien teveel uitermate zwakke nummers aanwezig zijn. Het gaat om een breed muzikaal platform dat zich terecht afzet tegen de brutale moord op George Floyd die mede door de regering Trump en de daarmee samenhangende ruk naar ultra rechts in de VS een van de vele signalen is van het volledig teruggekeerde racisme in het land dat de grondlegger was van de hedendaagse muziek in de vorm van gospel, blues, soul en jazz. Helaas laat de samenstelling en de uitvoering dusdanig te wensen over dat het initiatief volledig teloor gaat. De dubbel cd (!) gaat van start met “Sanga Bô” van Cheick Tidiane Seck, producer, arrangeur, keyboard en vocalist. Een indrukwekkend en sterk nummer waarin ook het kinderkoor 14Africa en de Rapgroep Calibre 27 een rol spelen, heerlijke muziek die zijn Malinese roots niet verloochenen.

Vervolgens horen we ”Praying” van Immanuel Wilkins op altsax en Marvin Sewell op gitaar, een sfeervol nummer dat zijn roots heeft in de gospel en de blues. Daarna gesproken tekst van Sharif Simmons begeleidt door David Gilmore (gitaren) en Marque Gilmore ( electronica), tsja, men kent mijn mening over de inmiddels overal toegepaste elektronica, de in raptempo opgelezen tekst verliest door al die tierelantijnen het grootste deel van zijn kracht. Zo volgen er nog een aantal zwakke nummers, compleet ondergedompeld in de hedendaagse muzieksmaak, zoals Stephanie McKay, Andy Milne & Unison, een soort imitatie van het spoken word met jazzbegeleiding uit de “Beatgeneration” maar wel met weinig overtuigingskracht en teveel vocalise. Extreme uitersten vinden zich ook in ”Walk” van Reggie Washington (contrabas) en Alicia Hall Moran ( klassieke zang), een weinig overtuigende combinatie die ook al door de onverstaan-baarheid van de tekst zijn doel voorbij schiet. “Coloured Man Singin’ the Blues “ van Adam Falcon is dan weer pure pop.

Op de tweede schijf begint het uitstekend met “Friendship” van Grégory Privat (piano) met zijn quintet die een uitermate geslaagde compositie neerzetten. Maar dan volgt er weer een hip hop ritme met gekende jazzmusici als Marcus Strickland en daarna E.J. Strickland maar ook hier weer de vocalise “vocals” die voor mij de muziek verpesten, waarom dat geneurie, als je niet kunt zingen, gewoon zwijgen, de muziek is sterk genoeg. “Pre-Existing Conditions”, de term die de politie gebruikte om te ontkennen dat ze George Floyd hadden vermoord is dan weer een sterk rapnummer van Oliver Lake. En ook “Dreaming of Freedom (For Tony) van Jacques Schwarz-Bart (sax) is een sterke compositie die tot nadenken stemt, maar dan duikt daar weer die lullige vocalise op van Stephanie McKay. Er staan best nog enkele leuke nummers op deze dubbel cd , zoals “Hero’s Journey“ van Marvin Sewell op de national resonator gitaar. Conclusie, met alle in mijn oren geslaagde nummers op een cd was dit een top cd geworden, nu is er teveel “Middle of the road” muziek tussen geslopen.

Jan van Leersum